BEZOEKERS SCHRIJVEN

2010 01 09 01 Els Vincent-Boonen, Reuver. Een waar gebeurd verhaal van Els van Dingenaas Sef!

Naar aanleiding van de foto van dat bruggetje, kan ik je een mooi verhaal vertellen en het is ook nog waar gebeurd. Vroeger was het de gewoonte dat moeder op zondag ging rusten na het eten en dan moest ik me maar met die kleinen van ons amuseren of beter gezegd, ze bezig houden en dan ging ik meestal wandelen of naar de Litsberg of wel naar het Afwateringskanaal, daar konden die kleinen lekker pootje baden. Dat was aan de linkerkant van het brugje, een mooi gemetseld kanaal. Is dat nog zo? (Ja, daar is niets aan verandert. Piet.) Ik was gewend met 5 kleine kinderen te gaan, drie konden er in de wagen, twee tegenover elkaar en die andere net er tussen in. Dat ging allemaal, dan hoefden die drie niet te lopen, die andere twee liepen langs de wagen. Had ik nu maar een foto daarvan, die was geld waard! Maar nu het volgende, schoenen uit, kousjes uit en lekker in dat koele water pootje baden. Als ze moe waren gespeeld dan maar weer alles aan gedaan. Op het bruggetje ging er ineens een schoentje uit, dat was er een met spekzooltjes, ik zie het nog voor me, ik rende naar beneden maar het was al naar de Maas, niks meer te redden. Ik zei tegen die kleinen, jullie moeten thuis niet zeggen dat we naar het kanaal zijn geweest, want dat had "mooder" niet graag. Maar toen we thuis kwamen, was het eerste wat ze zeiden: mooder we zijn niet naar het kanaal geweest en dat schoentje is ook niet in het water gevallen. Wat er toen gebeurde weet ik niet meer zo goed en dat is ook niet zo belangrijk, maar ik mocht niet meer naar het kanaal. Of ik er niet meer geweest ben weet ik niet meer, maar dit is me altijd bij gebleven.

Els, je ziet het! Ik vond het verhaaltje mooi, maar kan mij ook indenken, dat je er toen slecht mee zat!